راهکار های حکومتی

آن شب که مختار در شبکه ی یک نبود... آن شب که قرار نبود جنگ ابراهیم اشتر با ابن مرجانه را به تماشا بنشینیم. ....

آن شب که مختار در شبکه ی یک نبود... آن شب که قرار نبود جنگ ابراهیم اشتر با ابن مرجانه را به تماشا بنشینیم. پای صحبت  عرب نیا بودیم در شبکه ی 3. 

دومین شبی بود که در مورد بازیگری در برنامه ی هفت سخن می گفت. در مورد تمام صحبت های او چیزی نمیخواهم بگویم. در مورد اینکه چه خوب از رسالت بازیگری می گفت ، اینکه "بازیگری" و "بازیگر"  چگونه ممکن است. اینکه چه راحت عقیده اش را می گفت فارغ از برداشت های غلطی که می توانست صورت بگیرد و صورت گرفت. صراحت لهجه که رو به سوی حقیقت داشت نه گستاخی. که بخشی از آن عده ای معلوم الحال را خوش نیامد تا جایی که طبق روال معمولشان بند کردند به قسمتی دیگر از حرف او (آنجا که به شیوه ی کمونیست ها که مذموم تلقی شان می کنند ، اشکال وارد کردند که این فرد به حقوق میلیونی خود راضی نیست در حالی که یک کارگر در روستا "در عین اجرای عدالت" _اینجا را می گوید تا مبادا حکومت را زیر سوال ببرد._ 350 هزار تومان می گیرد. که البته خود عرب نیا اشاره می کن به عقیده ی کمونیستی خوابیده پشت این اشکال و نیز در جایی می گوید که عدالت یا کامل اجرا می شود یا نمی شود این طور نیست که قسمتی اجرا شود .) این ها را نمی خواهم بگویم. 

آن بخشی مد نظرم است که اشاره کرد حکومت در مدارس دانش اموزان را مطیع بار می آورد. یاد این حرف از گوته می افتم که می گفت : "چه شیرین است شنیدن اعتقاد خود از لبان دیگری" یادم است که چگونه ما را محکوم به اطاعت می کردند. با شنیدن کلمه ی دبیرستان همراه  زیست و هندسه ، کلمه ی پادگان هم برایم تداعی می شود. بداخلاقی و زورگویی های بی دلیل معاونان. اینکه باید صبح نیم ساعت قبل شروع کلاس در مدرسه می بودیم ، ان هم بدون اینکه برنامه ی خاصی وجود داشته باشد. نیم ساعت سر کلاس بمانیم آن هم در سکوت. فقط محض زور گویی ! 

صورتمان تغییر نکند حتی پشت لبمان ! در مسافرت ها موبایل هرماهتان نباشد. آینه هم ممنوع (حتی زمان سرماخوردگی که واجب بود برای کسانی که می ترسیدند بینی شان تمیز نباشد) همه برای اینکه تو بدانی که هر چه ان ها گفتند باید بگویی چشم ! حتی اگر دلیلی برایش نباشد. و این راهکار فرد را به خوبی توسری خور و مطیع بار می آورد.  

یادم است آن روزی را که گفتند فلان معاون ان دختر را برای وارسی برهنه کرده بود.

 معلم هایم شدیداً اعتقاد به مودب بودنم داشتند (معلم اعم از استاد و دبیر مدرسه) اما هیچ وقت سعی نمی کردم سر ان زمانی که ان ها می گفتند به مدرسه بیایم. 

هم رشته ای هایم غالباً احترام استاد ها را ندارند ولی چنان احترامی برای منشی گروه قائلند . نمی توانم این نوع عاقبت اندیشی را هضم کنم. فکر می کنم حق با من باشد !  

مدرسه برای تریبت افراد بسیار مهم است. هر نوع تربیتی که بوخاهیم. از پرورش انسان آزاده تا فردی مطیع. قیدهایی که به این فرد اضافه می شود به انتخاب مسوولانش است. جدای از فضای حاکم بر مدارس ، نقش کتب اموزشی هم بسیار مهم است. در دوره ی حکومت محمدرضا پهلوی ، جامعه شناسی غربی با بررسی کتب تدریسی به این نتیجه رسید که محتوای این کتاب ها به گونه ایست که سرانجام باعث انقلاب می شود. و این حکومت خوب به این نکته واقف است. و اصرار دولت کنونی را برای تغییر محتوای اموزشی را چندی پیش دیدیم.

اما راهکار دیگر حکومت برای پیشبرد اهداف خود . که ان را در بیست و سومین فنجان از قهوه ی تلخ به خوبی دیدیم. در آن می بینیم که برای اینکه نیما نزد لطفعلی خان زند نرود و منافع ان ها به خطر نیفتد ، او را الوده به مواد مخدر می کنند آن هم از طریق رییس نظمیه یا همان نیروی انتظامی خودمان. چقدر آشناست این صحنه ها ! و حکومت باز هم راهکارهایی دارد برای اهدافش ! این فقط چند نمونه بود...غافل نشویم که غافل ترین مردم به بیان پیامبر کسی ست که نداند در دنیا چه می گذرد. 

د.ن: منطق که می خونم حالم بهتر می شه نمی دونم به خاطر علت صوریه یا علت فاعلی !  البته خود این "یا" از چه نوعیه ، خودش نکته ای ست.

پ.ن: حضور کمرنگی خواهم داشت . بر من ببخشید.