آبستنی آن کودک هولناک

ن: قند هم بردار ! 

من: نه ممنون ! عادت ندارم به شیرینی!

نگاهم می کند. در عمق نگاهم که پیوند خورده به آنچه در ذهن و قلبم می گذرد، معنی جمله را می یابد. و با شکلی که به صورتش می دهد می خواهد ناراحت نباشم از آنچه که پیش آمد و آبستن واقعه ای بود در آینده. به او می گویم از این آبستنی؛ که کودکی ناگوار را در خود دارد. هولناکی آن کودک را برایش پیش بینی می کنم. می گوید نه ! بخواه که فرجامی که تو می خواهی در پی اش باشد. که در خواستن صمیمانه ی تو ، تقدیر رقم زده خواهد شد. و من می دانم که رسم ، رسم دیونیسوس است. هیچ نمی گویم. 

6 روز آبستنی ، 6 روز تحمل درد ، تحمل هجر ، 6 روز آبستنی ناخواسته ... بی قراری و رها نشدن ، می گذرد.  

چه آسوده (به زعم من) می آید و کودک هولناک را در آغوشم می گذارد. نگاهش می کنم؛ دهشت دیونیسوس را در او می بینم. کودکمان را نگاه می کنم...قرار نبود این گونه باشد. اما هر چه هست نشانی ست از عشق بازی ما. نشانی ست از بودنمان در هم. نشانی ست از اروس ، که پرواز کرد و رفت.   

در راستای متن.ن: در شرح حادثه ایست که در همین حوالی زمانی بر من گذشت. پیش آمدی که برداشتی غلط به دنبال داشت و باعث پرواز اروس شد. سهم من سوختن و هجر بود و تنهایی ... جای همه ی آن محبت ها ! می دانم در پشت رفتار بی رحمانه ت ماتمی ست که حکایت دارد از آن تیر طلایی.

پ.ن: دارم خو می گیرم به این ایالت بلاگستانی. به فضاش همراه با افرادش. 

پ.ن2: بر من ببخشید غیبت احتمالی در این روزها رو ... که باید در امتحانات حاضر باشم. 

بعداْ .ن: اینجا را ببینید.