در باب آمدن به اینجا

خیلی سخت بود دست از نوشتن تو وبلاگی که یه ماه دیگه دو سالش می شد بردارم. وبلاگی که بیش از هر چیز اسمش رو دوست داشتم. رایحه ی خوش یک انسان و البته می شد به مرد هم برگردوند. 

پیش خودم می گفتم اول تابستون وبلاگم دو ساله می شه. وبلاگی که پرورشش داده بودم. 

اما نشد یا نمی شد. تو این روزها اتفاقاتی بر من گذشت که گفتنش ضرورتی نداره. ولی در پی این روزها احساس تنهایی غریبی کردم. نزدیکانم به دلایلی نبودن. یکی نبود چون اینجا نبود..یکی نبود چون من دیگر در قلبش نبودم. یکی نبود چون زمان نبود و یکی هم چون خودش هم بودنی می خواست. 

دلم می خواست در انجایی که دوستش داشتم راحت تر می نوشتم. دلم می خواست می نوشتم که در این 10 روز چه بر من دارد می گذرد و حدسم چیست در مورد علتش. از علتی که یک آدم بود. و نمی شد. چون هر کسی که نمی دانم دقیقاً چه کسی ست نشانی ام را می دانست و من بیم برداشت های کج را داشتم. 

بلاگفایی ها هم رسم خاصی داشتن خاصه گروهی که من بهشان متعلق بودم. دیگر برای نوشته ها نظر نمی گذاشتند و هر انچه که مهم بود شخصیت نویسنده بود و نوشته ...هیچ. و من دلم برای نوشته هایم می سوخت. 

هر زمانی که دلم تنگ است . دلم خیلی تنگ است تغییر چاره ی به نسبت خوبی ست. هجرت ها باروری را به دنبال دارند و شاید شادی. 

اما حس می کنم از هیاهوها جدا شده ام و به دور از دوستان آمده ام در این نقطه ی دور ، تنها کز کرده ام و منتظرم صدایی چیزی را بشنوم. می دانم آن ور تر ، در بلاگفا غوغایی ست. که من با ان آشنا بودم. اما نباید خود را باخت که برای رفتن های بزرگ باید خود را اماده کرد.  

دلم درد دارد ... . 

"دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟

درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟" 

                                               مرحوم دکتر قیصر امین پور